Ben je wie je bent, of ben je wat je doet?
Dat is een vraag die nog altijd veel mensen in verwarring brengt. En als je het verschil niet weet, loop je bijvoorbeeld het risico dat je kritiek persoonlijk neemt. Dat leidt niet alleen vaak tot emoties (variërend van hakken in het zand tot depressiviteit) maar staat ook nog eens het leren in de weg.
Dus laten we er eens op inzoomen:
Je werkt bij een groot bedrijf en dat al een hele tijd. Je doet het best goed en hebt het naar je zin. Komt er een nieuwe baas en die wil dat er van alles veranderd. Het bedrijf vaart een nieuwe koers en ook jouw afdeling, en dus jezelf, moeten mee. Mmmhmm, dat valt nog even niet mee.
Dus je krijgt kritiek op hoe je met bepaalde zaken omgaat. Als je bent wat je doet, koppel je je zelfbeeld voor een groot deel aan de arbeidsprestaties die je levert. Kritiek op je functioneren, wordt dan kritiek op jezelf. En als het persoonlijk wordt, dan veranderen de spelregels blijkbaar… Weg vertrouwen, weg relatie, weg leren en uiteindelijk kost het je de kop. Want het bedrijf hobbelt toch door en jij wil blijkbaar niet mee. Je bent een lastpost!
Maar koppel het eens los. Je bent wie je bent en niet wat je doet. Dat zegt kritiek iets over hoe je bepaalde zaken aanpakt, of hoe je op een andere (ombedoeld) kunt overkomen, of laat het andere dingen zien waar je je nog niet van bewust was. Dan kun je er iets positiefs van maken. Dan wordt kritiek een kado om van te leren, beter te worden, om van te groeien. Dan blijf je open, blijft de relatie in tact en praat je over inhoud en niet over vorm. Dan beweeg je mee, zonder jezelf te verliezen. Je bent een professional!
Het klinkt wellicht wat simpel zo, maar deze instelling maakt het leven een stuk aangenamer en leerzamer.
Los daarvan, veranderingen moeten bij je passen. Iets doen waar je energie van krijgt is belangrijker als met een gouden ketting aan een bedrijf vastliggen. Dus open staan altijd, klakkeloos overnemen nooit. Verbazing en vragen stellen zijn ook prima methodes om te leren. (of om de ander te laten nadenken, maar dat is iets voor een andere keer 😉 )
Hey Peter,
Dit was mijn eerste reactie:
Jouw gedachten over veranderen zetten mij aan het denken. Ik denk dat ik het snap, maar krijg het ook weer niet helemaal begrepen:
Als je bent wie je bent, handel je vanuit jezelf en kies je voor een bepaalde aanpak, jouw weg/manier. Dat is dan iets wat ook bij jezelf hoort? Juist omdat je handelt vanuit je zelf, kies je je eigen pad/aanpak? Je stelt voor om de wijze waarop je de dingen doet los te zien van jezelf en dat je daarbij ervoor kunt kiezen om open te staan voor de ander, om het eens anders te doen. Dat snap ik weer wel. Maar ik weet niet hoe je het zijn wie je bent loskoppelt van hoe je de dingen aanpakt?
Ingewikkeld hoor, ik ben wie ik ben, absoluut, maar doordat ik ben, herken je daarin ook hoe ik de dingen doe? Maar anderzijds: je kunt altijd iets van je aanpak leren, het op een andere wijze doen, eens. Dan is het de vraag kan ik dat, maar ook wel: hoe tekenend komt mijn zijn terug in hoe ik dat aanpak? Of is dat dan weer net de bedoeling: ik mag/kan/moet zijn wie ik ben, maar wil wel horen hoe een ander het doet, omdat mij dat wellicht weer een stap verder brengt in inzicht en ontwikkeling?
Maar… you know me 😀 Ik heb het er natuurlijk met Mariël over gehad! Haha. En dat is mss wel interessant om toe te voegen… voor de lezer die mijn eerste reactie herkend…
En voor mij om te kijken of ik het nog kan uitleggen 😉
Je bent wie je bent, dat is “ik ben”…en alles waar je over kunt nadenken, is dan eigenlijk niet wie je bent. Want dat zijn jouw gedachten, jouw gevoel, jouw handelingen e.d.. Dus daarmee is wat je doet, niet wie je bent. Wat maakt dat als je iets doet, je het een volgende keer, met al die mooie kado’s uit je omgeving, nóg beter kunt doen… Maar dat is natuurlijk een keuze….
En nu de hamvraag: Peter, zijn we het zo eens??? Of is er nog meer moois om over na te denken?
Groet en dank voor jouw uitdaging,
Yvon
Hey Yvon,
bedankt dat je reageert en mooi dat ik je nog eens aan het denken krijg 😉
Maar waar ik eigenlijk op doel is het koppelen van je identiteit aan de arbeidsprestatie die je levert. Ik kom regelmatig tegen dat mensen wat ze doen (het werk) koppelen aan hun persoon en daarmee gelinkt hun zelfbeeld en zelfvertrouwen. En daar ligt soms een probleem, met name in de situatie dat het functioneren in twijfel wordt getrokken. Dan maken mensen er iets persoonlijks van wat regelmatig juist ten koste gaat van dat zelfbeeld en zelfvertrouwen. Daar zit ‘m de kneep. In mijn ogen zijn wat je doet (je werk) en wie je bent (zelfvertrouwen en -beeld) NIET hetzelfde. Door dat los van elkaar te zien wordt het gemakkelijker om lerend in veranderingen te zitten en ontwikkelingen zoals ik ze in het artikel schets ten voordele aan te wenden.
Los daarvan, jouw opmerking dat wat je doet een verlengstuk is van wie je bent (mits je autenthiek bent) is natuurlijk zonder meer waar.
Kun je hier iets mee?
Groet, Peter
Hoi Peter,
Jouw reactie zet mij opnieuw aan het denken. Trek ik het in mijn eerste reactie breder: dat het loskoppelen van je doen en je zijn altijd op kan gaan of heb ik er nog niet de vinger op gelegd? Kun je mss een concreet voorbeeld geven?
Ik vind het lastig om het los te zien o.b.v. het verhaal dat mijn daden voortkomen uit mij… Ik kan zeggen dat ik die daden goed vind, daar waar jij het niet goed vind. En de mate hoe goed/sterk ik daarmee kan omgaan, zegt weer wat over mijn zelfbeeld en zelfvertrouwen? Maar waar koppel ik mijn daad dan los van mij?
Groet, Yvon
Hi Yvon,
Pff, ik laat je wel werken geloof ik… Het wordt tijd voor een kopje koffie 😉
Praat gemakkelijker!
Dan komen we er vast wel uit.
Tot binnenkort, Peter