Omgaan met kritiek

Veel mensen zweren bij harmonie en hebben niet graag te maken met kritiek krijgen of geven. Kritiek is maar lastig, men ziet het totaalplaatje niet, wat zal men er van vinden, etc. …
Zonder al te diep in te gaan op mentale processen, wil ik een lans breken voor criticasters. En dan niet het type dat alles door een zwarte bril bekijkt en alleen maar loopt te zeuren. Nee, het type dat bij het presenteren van een nieuw plan de hand opsteekt en vragen stelt. Vaak over zaken die niet zijn meegenomen. Of het type dat regelmatig verbetervoorstellen doet. Vaak over details die niet bekend zijn bij de beslissers.

Dit levert vaak van die typische “ai” momenten op (ai, waarom heb ik daar niet aan gedacht, of, ai, vergeten). Helaas maak ik regelmatig mee dat de kritiek achteloos terzijde wordt geschoven. Prima voor mensen die graag zichzelf horen praten en overtuigd zijn van hun eigen gelijk. Maar niet zo slim als je serieus werk wilt maken van een zichzelf verbeterende organisatiecultuur en onderling vertrouwen. Iets waar elke lerende organisatie op stoelt.

Nu is het zo dat we allemaal andere talenten hebben. En waar de een zich happy voelt in de details en die scherp voor zich ziet, is een ander vooral bezig met de grote lijnen. Beide talenten zijn echter nodig om tot de beste resultaten te komen. Immers “the devil is in the details”.
Dus volgens mij is het best handig om je critici te omarmen en je plannen aan hun mening te toetsen. En dan natuurlijk tijdig, voor je besluiten neemt. Je wordt er altijd wijzer van…