Als zelfstandig professional (onder andere interim manager) kom ik het regelmatig tegen; er moeten veranderingen worden doorgevoerd. En aangezien de beleving vaak is dat de medewerkers de grootste kostenpost zijn, wordt daar het eerste begonnen. Dus we gaan mensen wegpesten, vertellen dat ze hun functie niet goed uitoefenen, dat we alles anders gaan doen, dat de lat elk jaar hoger komt te liggen, noem maar op. We huren een slager in, jassen zoveel procent naar buiten en klaar.
En in het geval dat er écht een visie op de toekomst is, zien we nog vaak dat het wiel van veranderen slechts moeizaam op gang komt. En weer kijken naar al die mensen; ze willen of kunnen het niet. Maar volgens mij is dat een beetje een drogreden!
Laat ik er eens enkele vragen tegenover zetten:
- hoe is de (interne) communicatie? Over wie wat waar wanneer. Over waarom, hoe en hoe lang.
- hoe wordt er gecoacht? Mag men leren? Mag men fouten maken?
- hoe is het onderling vertrouwen en de samenwerking in de teams?
- weten we van elkaar wat we willen en verwachten? En geven en vragen we continu feedback?
- krijgt kritiek een eerlijke kans? Durven we te beoordelen of daar verbeteringen door mogelijk zijn?
- en durven we de ingezette koers ook vast te houden als we tegenwind krijgen? Zelfs als die extern is?
Als de antwoorden op dit soort vragen aanleiding geven tot negatieve antwoorden, of zelfs twijfel, dan is de kans groot dat de angst regeert in je bedrijf. En één ding weet ik heel zeker; bange mensen presteren niet.
Die gaat lopen duiken om niet op te vallen, ja zeggen en nee doen, doen net voldoende maar zetten geen stap extra, steken de kop in het zand…
Ja het is moeilijk en kost extra kracht. Maar positieve aandacht en duidelijkheid leiden tot de energie die nodig is om snelheid te maken. Daar kan geen slager tegen op.